نمی دانم از کجا شروع کنم!می خواهم ازدیر و کنگان ،دیار علم و فرهنگ وهنروشهری شهید پروردرگوشه ای از این استان محروم بنویسم;.ازکجایش؟نمیدانم.ازبوشهر ومظلومیتش؟از دیر و کنگان و محرومیتش؟ازدیر و کنگان  وبهداری وآمبولانس بیست وچندساله اش؟ازکمبودامکانات پزشکی، یا از فرماندار مرحوم حیدر دوراهکی ،یا از مادری که برای عبور از جاده به کام مرگ رفت وایل وتباری را سالهاست عزادار خودکرده اند؟ازبی توجهی مسولین ؟ازجاده ای که بوی خون می دهد؟از یتیمی فرزندانی، بی پدر و مادر ؟یا لحظات جان دادن هم ولایتی هایمان؟ وعزیزان دیگری که بسیارند در دیر و کنگان که بردن نامشان دردی از دردها را دوا نمیکند فقط نمک به زخم خانوادهایشان خواهد بود

مرگ سالانه 25 هزار انسان بی گناه در جاده های ایران، باعث شده که مسئولان به تب و تاب بیفتند و تدابیر و راهکارهایی را در جهت کاهش آمار تلفات ناشی از تصادفات و همچنین ایمن سازی جاده های کشور، به کار ببندند.در این میان جاده تمبک تا کنگان  که جاده ای دو طرفه و باریک بوده به خصوص در مسیر برکه چوپان تا کنگان که بیشترین بار ترافیکی بعد از ساعات پایان کاری کارگاهای پارس جنوبی در فازهای عسلویه و تمبک را به خوداشته یا از جاده ساحلی دیر بوشهر، بخصوص دیر تا شرکت متانول کاوه، از قرار معلوم مسئولین محترم استان تصمیم گرفتند که فکری به حال این راها کنند!!

گویا باید چندین فاجعه منجر به فوت برای هم وطنانمان یا مهندسین کشورمان در این جاده اتفاق بیفتد تا مسولین به فکر وضعیت بحرانی آن بیفتند.

                                                              جاده ای که سالهاست غریبانه می کشد وبوی خون می دهد.

 جاده ای که  بوی خون می دهد ؟ کم خبر نخوانده ایم از این جاده ی خون . کم به سوگ ننشسته ایم. داغ های مردافکن را که پاییزوار بر باغ زندگی می وزد. کم سیاه نپوشیده ایم مرگ سپیده های آرزومند زندگیمان را. و کم چشم هامان به راه نمانده و از خالی پر نشده است که کارگران و مسافران پایشان به خانه هایشان نرسیده است. بله، کم خبر ننوشته ایم و نخوانده ایم طی این سالها ازجاده ی خون. کم چشم هامان به اشک ننشسته است از داغ های این جاده که گاه شبیه بلا می شود اما … هربار که حادثه اتفاق افتاد، به فریاد هشدار دادیم تا هوشیار شوند آنانی که باید، تا چاره کنند این حوادث را، که با ناگهان های تلخ باز شروع شود مصیبت بی پایان دیگری. تا کاری بکنند مسئولان، چه از مردم کاری ساخته نیست تا فردا روز نگوید تاریخ که: درجاده برکه چوپان به کنگان و تقاطع برخورد دو جاده به کنگان که باید غروبها رفت و ساعتها این لحظه های باشکوه را به چشم دید ، برای برخی ها جان ارزان بود و خون پدران وبرادران و همسایه ها و هم شهری ها، مردم کنگان دیر و همه شهرها چرا دوراهک خودم را نمگویم آری دوراهک ما هم بود خونها گرفت تا ……..به حرکت وامی داشت. تا پای کارنامه های مسئولان نمره بد نگذارد. نمره بد که نه، همان نمره ای که گرفته اند، چه خوب و چه بد، چه تاریخ و حافظه ی مردم دوراهک ،دیر کنگان ، عیارسنج خوبی است و صادقانه نمره می دهد، صادقانه!

 تلخ است، از زهر هم تلخ تر است برای ما که در تصادف جاده ای و دادن قربانی درمنطقه پارس شمالی ، قطب اقتصادی جهان ، آن هم با فقط چند کیلومترجاده ی  اول باشیم و اما این تلخی اگر چه شاید با باران اشک از چشم ها برود اما از دل و از یاد نخواهد رفت و از صفحات تاریخ هم پاک نخواهد شد. این تلخی را تنها تدبیر می تواند کم کند، برنامه می تواند به کمک بیاید و به هر شکل ممکن استانداردسازی وتعمیر این جاده ها از فراوانی حوادث بکاهد و الا با ابراز همدردی خالی، جز این که دردی بر درد داغداران بیفزاید، کار چاره نخواهد شد و قصه به این مانند خواهد شد که می گویند، مردی با سفره ای از نان در بغل از کنار بی نوایی می گذشت، گریه او را که شنید، کنارش نشست و شروع کرد به گریستن.بی نوا که دید مرد شدیدتر از او می گرید، گفت: من از گرسنگی می گریم، اگر از آن سفره، تکه نانی به من دهی، سیر خواهم شد و نخواهم گریست. مرد نان دار گفت: تا شب حاضرم همراهت گریه کنم، اما لقمه ای نان، هرگز! با عرض معذرت ازجناب مبارکتان گاه بسنده کردن به ابراز هم دردی مسئولانی که باید چاره کار کنند مثل آن مرد را به ذهن می آورد حال آن که از مسئولان توقع مسئولیت پذیری است در اندازه مسئولان دیگر شهرها و شهرستان ها.«مومن فراگیرد دانش را ولو در چین مکان دور باشد». قطعا به معنای علوم اسلامی نیست به معنای یک علم خاص نیست. بلکه شامل علم مدیریت امور، علم مهار حوادث و علم عذرخواهی هم می شود چگونه است که در برخی  استان های دیگر مسئولان در برابر چنین حوادثی استعفا می دهند اما برخی ها در شهرستان ما حاضر به عذرخواهی هم در برابر مردم نیستند؟… قبل از هر اقدامی باید طرح نوشته شود، اداره راه و ترابری شهرستان آن را آماده کند، اداره راه شهرستان طرح را به کمیته برنامه ریزی استان بدهد، کمیته برنامه ریزی آن را تایید کند، بعد طرح به دولت برود تا در صورت موافقت به اداره راه استان بودجه دهند. بنابراین شاید تا زمان ساخت پل چند سال طول بکشد… (چه نیازیست برای یک تصادف جزئی بیمار را به بوشهر اعزام کنند مگر بیمارستان کنگان پزشک متتخصص ندارد یا امکانات پزشکی محدود است ، مگر درامد پزشکان در کنگان کم بوده که بعد از گذشت فقط چند ماه که جیبهایشان پر شد کنگان را رها کرده و نقل مکان میکنند چه بسا بیمارانی که با کمترین آسیب در بیمارستان کنگان جان دادند چرا ؟ امکانات نیست؟ پزشک نیست؟ چرا؟ جواب اینهمه چرا را باید از کجا داد؟)

 بگذریم، ماجرا تلخ بود،مرگ جانسوز . اما با همه وجود دعا می کنیم،نه برای تدبیری تازه برای کاهش حوادث ،. باشد که جوابگوی اشک سروش ها، فاطمه ها  و علی ها نه در مراسم فاتحه خوانی که در سرای باقی باشید،

انشاالله

نوشته شده توسط حاج هادی دوراهکی 92/4/14

منتظر نظرات شما خواهیم بود