درمحوطه ی چمن و گل کاری شهرداری دوراهک که بر تپه ای سرسبز مشرف برشهر بنا شده زیر درختی پر گل درفضایی که عطر بهار نارنج آن را سرشار از بوی جوانی کرده ، به تصمیمات ساده ای می اندیشیدم که از همدلی مردمی صمیمی برخاسته بود.

شهر آرام بود وچشمه ی محبت در همه کوچه ها جاری .چند جوان درس خوانده و یکی از میانسالان با تجربه اعضای  شورای شهر بودند وجمعی از ریش سفیدان و جوانان صاحب نظر، باسواد وبی سواد ،  برای چکش کاری تصمیمات و جا انداختن آن در شهرو آسان کردن فرهنگ سازی و صرفا به خاطر پشتیبانی و پشتوانه ی مصوبات شورای شهر،مجلس شورایاری راتشکیل داده بودند.همه ی مردم از طریق ایمیل شورا وشورایاری از خیر خواهی مضایقه نمیکردند.هر یکی به فراخور رشته تحصیلی و تجربه ای که اندوخته بود در موارد مربوط دخالت مفید وموثر میکرد.برای انتخاب شهردار بی آنکه بحثی  وجدلی درگیرد وهریکی سنگ طایفه و باندش را به سینه بزند وحسابهای کهنه پیش چشم آورده شود و سلیقه های مختلف  و متنوع سیاسی و انتخاباتی وجهه ی همت باشد ، تنها و تنها یک مسئله مهم بود و آن عمران وآبادی شهر دوراهک با اندیشه شیعی شرافتمندانه اش .آقای شهر دار به مقام شهر داری ارزش می داد نه به عکس.نمیخواست از این پست بخاطر  تخطئه ی رقیبان سیاسی اش استفاده کند ؛ کمبودی نداشت که بدین وسیله جبران نماید ؛ نمی خواست  زد و بند های اقتصادی راه بیندازد؛ نمیخواست…. .و  نمیخواست…. آنچه میخواست رضایت مردم بود و پیش از آن رضایت خدا.

برای مشاهده ادامه مطلب و نظرات به ادامه مطلب کلیک نماید.

آقای شهردار، شورایی از پیش نمازان و پیشکسوتان و جوانان توانمند عرصه های فرهنگی تشکیل داده بود وراه های دقیق گشودن هرگره و عبور از هر سد و زدودن هر رسم بد و ترویج هر حسن اجتماعی را می یافتند و همه ،همدل  وهمجان  به آن عمل میکردند. دیگر لازم نبود تذکر داده شود شب های عروسی تا نیمه های شب صدای گوش خراش و دل آزار ارگ و سی دی کودک گهواره تا پیر بیچاره را به ضجه و نفرین وا دارد و به گوش کسی هم نرسد.آن روزگار دیگر همه می دانستند که باید یک روز بعد از اعلام نتایج انتخابات ،رقابت ها تمام  ورفاقت ها به جای زیبای خود برگردد.شهردار شهردوراهک حلقه اتصال اندیشه و افکار مختلف بود نه چماق یک سلیقه ای که خود را حق مطلق بپندارد و بقیه را باطل مطلق.وچنان با ظرفیت،که سرخ سرخ تا آبی آبی براحتی در یک مجلس شب نشینی مسائلشان را آرام طرح  میکردند و پا فشاری هردو برنقاط  مشترک بود واختلافات هیچ جایی در مسائل عمران و آبادی وفرهنگ عمومی شهر نداشت.

همدلی ، چنان شهری ساخته بود که مسئولان شهر واستان ، شورا و شهردار مارا حسابی به حساب می آوردند و با اشتیاق تمام سعی در رفع نیاز های مردم داشتند . شهر دار وشورا زود تر از بقیه شهر ها و برمدار محاسبه مهندسی و با نظر به توسعه همه جانبه ی پایدار، مسائل را به گوش مسئولان میرساندند وآنها هم در حد توان مالی در رفع آن درنگ نمیکردند.

مجلس شورا یاری چند نفر را مخصوصا وادار کرده بود که فقط انتقاد ها را پیدا کنند و مشکلات را مطرح نمایند وعملکرد ها را بسنجند ونقاط ضعف را بشناسند و بشناسانند.

زیر درخت شهر داری چه خواب شیرینی بود .بیدار که شدم  آذر ماه بعد از انتخابات شوراها بود. ازباران رحمت همه جا سر سبز و باغهای گوجه فرنگی بدون پروانه ی مینوز غرق گل ، اما افسوس ! هنوز مسئله بستن گاوها حل نشده بود!!!

نظریات همشریان عزیز:

************************************

هم ولایتی 

   درمحوطه ی چمن و گل کاری شهرداری دوراهک که بر تپه ای سرسبز مشرف برشهر بنا شده زیر درختی پر گل درفضایی که عطر بهار نارنج آن را سرشار از بوی جوانی کرده ، به تصمیمات ساده ای می اندیشیدم که از همدلی مردمی صمیمی برخاسته بود.

شهر آرام بود وچشمه ی محبت در همه کوچه ها جاری .چند جوان درس خوانده و یکی از میانسالان با تجربه اعضای  شورای شهر بودند وجمعی از ریش سفیدان و جوانان صاحب نظر، باسواد وبی سواد ،  برای چکش کاری تصمیمات و جا انداختن آن در شهرو آسان کردن فرهنگ سازی و صرفا به خاطر پشتیبانی و پشتوانه ی مصوبات شورای شهر،مجلس شورایاری راتشکیل داده بودند.همه ی مردم از طریق ایمیل شورا وشورایاری از خیر خواهی مضایقه نمیکردند.هر یکی به فراخور رشته تحصیلی و تجربه ای که اندوخته بود در موارد مربوط دخالت مفید وموثر میکرد.برای انتخاب شهردار بی آنکه بحثی  وجدلی درگیرد وهریکی سنگ طایفه و باندش را به سینه بزند وحسابهای کهنه پیش چشم آورده شود و سلیقه های مختلف  و متنوع سیاسی و انتخاباتی وجهه ی همت باشد ، تنها و تنها یک مسئله مهم بود و آن عمران وآبادی شهر دوراهک با اندیشه شیعی شرافتمندانه اش .آقای شهر دار به مقام شهر داری ارزش می داد نه به عکس.نمیخواست از این پست بخاطر  تخطئه ی رقیبان سیاسی اش استفاده کند ؛ کمبودی نداشت که بدین وسیله جبران نماید ؛ نمی خواست  زد و بند های اقتصادی راه بیندازد؛ نمیخواست…. .و  نمیخواست…. آنچه میخواست رضایت مردم بود و پیش از آن رضایت خدا.