غزل سرشار نامت بود، باران بود و من بودم 

                                                   زمستان بود و آتش سرد و توفان بود و من بودم

 فضای آسمان را رقص اختر جلوه می بخشید

                                                        صدای پای باران ساز دهقان بود و من بودم

 طنین باد گرمی از گلوی باغ می بارید

                                                     که یال اسب شعرم بس پریشان بود و من بودم

 کجایی آی ای خالوی خیش و خوشه و خرمن

                                                       قبایت سبز و شالت سفره نان بود و من بودم

 و اینک شاعری دلتنگ و شمعی رو به خاموشی

                                             من و دل، من سکوت و دل غزلخوان بود و من بودم

 کسی فانوس یادت را به شعرم می زند پیوند

                                                     به ذهنم می برد آنجا که جانان بود و من بودم

 کجای شعر من جاری نبودی تا که برگردم

                                                غزل سرشارنامت هست، باران هست و من هستم