در بزرگداشت زنده یاد حاج حیدر دوراهکی

بزرگ بود
و از اهالی امروز                                                                 
و با تمام افق های باز نسبت داشت

بامداد روز سوم شهریور ماه 85 بود که دست تقدیر روزگار یکی از چراغ های سبز دانایی و ایثار استان بوشهر و شهرستان دیر را خاموش نمود . چراغی که مردان سیاست او را سیاستمداری حقوقدان میدانستند که با علم و دانش خود مسائل لاینحل سیاسی استان را حل می نمود . نظامی ها او را اسوه صبر و تحمل می دانستند که همیشه ایده های جدید و متفکرانه اش انگشت تعجب را بر دهانها رقم می زد . جانبازها که خود واژه ایثار را هم خوب می شناختند و هم لمسش کرده بودند او را مهد ایثار و از جنس خود می دانستند چونکه او در نگاهشان نیازشان را احساس می کرد .

دانشجویان اورا استادی دانشجو می دانستند چرا که استادی را از زمینهای کشاورزی دوراهک تا پذیرش در مقطع دکترا دانشگاه سوربن فرانسه آموخته بود . کودکان روستای دورافتاده و فقیر شهرستان دیر او را ادیسون می دانند چونکه برق را درمقطع نیاز احساس به انها داد و مردان و زنان پیر و جوان او را ساقی آب شیرین می دانند .

یک انسان بود به معنای واقعی انسانیت. این امتیاز بزرگ را هیچ منصب و عنوانی نتوانست از او بگیرد. نگاه انسانی او به پیرامونش بود که تواضع و فروتنی و سرفرود آوردنش را در برابر هم نوعان باعث می شد. او انسانی به تمام معنی مومن بود . از آن مومنانی که ایمانش را دست افزار سوداگری های رندانه و طلبکارانه نکرد. او با اینکه جانباز بود و رزمنده ای سختی کشیده اما هرگز افتخارات جانبازی و رزمندگیش را به رخ نکشید .

به مردمان شهرستان دیر آموخت که حقشان چیست و دست یافتن به حق، چه معنای شیرینی دارد آنگونه که تلخی آن را بعد از رفتنش احساس کردند . حق هایی که برای دست یابی به هر کدامش یک جوهمت نیاز داشت و مقداری هم معرفت به مسائل روز . آری او کسی نبود جز استاد بزرگ دانشگاه ، جانباز هشت سال دفاع مقدس ، فرماندار شهرستان دیر ، نوسنده حدود 20 اثر پاسدار ناو سالار یکم حاج حیدر دوراهکی که در یکی از روستاههای شهرستان دیر و در خانواده ای متوسط دیده به جهان گشود . به دلیل کم درامد بودن پدر نتوانست به مدرسه برود و پا به مکتب خانه های قرآن گذاشت تا چشمه های سواد را آنجا بیاموزد . او با هوش و ذکاوت خود توانست مدت کمی که در مکتب خانه بود قران را فوق العاده و استثنایی بخواند و قسمتی از آن نیز حفظ کند که این موضوع موجب شیفتگی استاد قرانش به او شد و او را به مدرسه معرفی نمود و در خصوص توانایی های بالاقوه اش توضیحات فراوان داد . او وارد مدرسه که شد توانست در عین ناباوری همگان و معلمانش گوی سبقت را از همکلاسی هایش پیشی بگیرد و 5 کلاس دوره ابتدایی را در 3 سال پشت سر بگذارد و قدرت ذهن و تفکر او تمام معلمان را به وجد آورده بود . بالاخره با سختی و فشار مالی فراوان خانواده توانست دیپلم را در شهرستان دیر کسب کند اما به دلیل مشکلات مالی خانواده نتوانست به دانشگاه برود و جهت کسب درآمد و خرجی خانواده به حرفه کشاورزی مشغول شد و توانست از این راه کسب درآمد برای خود و خانواده اش بکند . و در زمان اغاز جنگ تحمیلی وارد سپاه پاسداران شد و در تبلیغات سپاه کارهای گرانبهایی را در خصوص تشویق و اعزام نیروها به جبهه های حق علیه باطل انجام دهد . در همین اثنا در اثر یک بمباران ناجوانمردانه دشمن بعثی جانباز شیمیایی شد . پس از جنگ نیز به دانشگاه رفت و در رشته حقوق فوق لیسانس را گرفت استاد دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر شد . و در مقطع دکترا نیز در دانشگاه سوربن فرانسه پذیرفته شد که به دلایلی نتوانست برود . و در این بین توانست فرماندهی قسمت ها مختلف سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در مقطع استانی و کشوری ، مدیر کل بنیاد جانبازان و ایثارگران استان بوشهر ، فرمانداری شهرستان دیر و دهها سمت دیگر استانی و کشوری نائل شود .

وقتی که کلکسیون افتخارات مادی و معنوی خود را تکمیل نمود و به مردم طعم عدالت و خدمتگذاری را می آموخت گلچین روزگار امانش نداد و او را به دیار یار فرستاد . اما پس از درگذشت ایشان در اوایل شهریورماه 85 تا اواخر مهرماه جلسات ، کنگره ها و مراسماتی را در بزرگداشت ایشان توسط سازمانها ی مختلف و مسئولین برگزار شد، سپس او را به دفتر خاطرات تاریخی استان بوشهر سپردند و حتی از او یک سخن هم به میان نیاوردند . شاید این رسم روزگار باشد که تنور دنیا تا زمانی که داغ است نان خوب می پزد . اما فراموش نمودن فردی مثل حاج حیدر دراهکی که می تواند سخت کوشی اش و علمش برای جوانان و نوجوانان ، درایتش برای سیاستمداران، صبرش برای جانبازان ، اخلاقش برای ایثارگران و تفکرات نو آورانه اش برای مدیران استان الگو باشد ضربات سنگینی را به استان ما وارد نماید که مسئولیت ان نیز بر عهده مدیران ارشد استان بخصوص استاندار دلسوز و خستگی ناپذیر استان می باشد . این را افرادی که از نزدیک با او در ارتباط بوده اند یا اثار او را مطالعه نموده اند خیلی خوب درک می کنند. و بالاخره در پایان نیز باید گفت که زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست، هرکسی نغمه خود خواند و از صحنه رود، صحنه پیوسته به جاست ، خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد .