آقاي احمدي از دبير عبدالهي ياد کردند خاطره اي در ذهنم ياداوري شد:
براي درس ورزش کاهلي ميکردم موقع کلاس با يونس سهول زاده رژه ميرفتيم .
موقع امتحان ورزش بچه ها دور وبر معلم را ميگرفتن به نحوي که او فقط بالا را ميديد و يکي زير پاي من کمک ميداد چنان بارفيکس ميرفتم که شکمم به ميله بارفيکس ميخورد بيست تايي انجام دادم دبير ورزش ميگفت اين عبدالهي هر چند ورزشکار نيست ولي عجب قدرت بدني اي داره
در هر حال ياد همشون به خير .
ولي همه ما دوراهکيا به نحوي مديون استاد گرانقدر قاسم درويشي هستيم که در خصوص ايشان هم خاطره اي نقل ميکنم:
مکتب خانه نزد ايشان قران مياموختم يادم نيست چکار کردم که تنبيهم کرد من هم قرآن را برداشتم و از بيرون مسجد شروع به سنگ پراني کردم ايشان حدود يک کيلومتري دنبال بنده دويدند ولي نتوانستند مرا گير بندازند خلاصه فردا را با وساطت پدر ، تعهد به عاقل شدن دادم وبه مکتب برگشتم .
بنده از همينجا دستان ايشان و ساير معلمان را ميبوسم.

چوب معلم ار بود زمزمه محبتي
جمعه به مکتب اورد طفل گريز پاي را