غروب سیزده بدر که می آید، یه عالمه غم عجیب با خودش دارد.بر می گردم به اون زمان که هنوز پیک نوروزی دست نخورده بود و اون شب آخر دنبال یه پیک حل شده می گشتیم تا رونویسی کنیم.به اون زمان که یه عید نوروز گذشته بود و لای یه کتاب باز نکرده بودیم و ترس اون اولین روز بعد از عید ویرانه کننده بود. هنوز تو حس اون آخرین فیلم سینمایی ظهر تعطیل بودیم که انگار باورمون نمی شد که عید گذشته ...

یادش بخیر؛ اون زمان که یواشکی برداشتیم آجیل های که مادرم زیر پتو ها قایم کرده بود.لباس های نو رو می پوشیدیم و کلی این ورو و ان ور می رفتیم.از همه آنها گذشته شادی روز پایانی سال از همه او نها شیرین تر بود.یعنی روز آخر مدرسه در سال گذشته...

و گذشت، پس باید آغاز کنیم. بیاید امسال نیز با حس خوب کودکی، حس خوب نوازش دستان مادر .حس خوب بخشیدن و حس خوب عاشق بودن و عاشق ماندن . و هر لحظه باور کنیم شاید فردایی نباشد.

پس بی و حست را خوب کن...